 |
| [Amencer sobor as penas rexiomontanas raianas os trasosmontes lusitanos no ano oitenta e seis, dende a Varonceli] |
Unha das cousas que ten eiquí , a *raia, é que ao amencer nunca lle puxeron pegas.
Ao medodía xamais lle deron o alto.
Cando iso ocorría, eles levantábanse, almorzaban; nós tempo facía.
Espertar os ferros vellos e estabrecer a vixilancia era o seu laborío. O noso xa fora.
Cando nos paraban ninguén sorría; eles á súa hora, nós menos unha.
Estas diferenzas dábannos vantaxe de paso. A ista beira outra istoria, outros tempos, de moito coidado.
Camiñando, sen velocípedos nin cuadrúpedos adecuados, viaxabamos aos seus ollos sorprendidos.
A isa hora de paso, lembro as súas voces recramándonos. Aperturas de zurrons e sacos.
Cando isto ocorría o sol estaba no alto saltándose todas as barreiras e pasando.
Asunto noso era o solpor, por iso nunca o recramaron.[d:D´]
*Saúdos aos amigos que convidáronme neste novo blogue
2 comentarios:
· ¡Que hermosa puesta del sol!
· dl·R
· CR · & · LMA ·
Ei, Ñoco, desde un punto de vista imaginario podría ser sólo para ellos; aunque luego para nosotros siempre sea un amanecer desde la vieja escalera que mira hacia As Lombas,de Vilarinho o Vilaseca.
Imaginando por poco más desde su punto ficticio y desde el otro lado, en un planeta paralelo igual, podría ser puesta si fuera su rotación contraria, aunque para nosotros ya sea tiempo pretérito.
Breves saúdos
B.Darzádegos
dl·A
Publicar un comentario