De paseio polo Pazos fabuloso

Eis cá unha reportaxe fotográfica dunha rota que se fixo polo pobo de Pazos no día 5 de agosto do 2016 para coñecer mellor a historia e os segredos que agocha esta interesante poboación rexiomontana, guiada polo cronista tamagano Bruno Rúa e na compaña dun bon grupiño de interesados: Patricia, Rubén, Xosé Luís, Anita, Carlos, Sonia, Emilio, Chelo, Álvaro, Álex, Claudia, Lois e Xosé Ramón.



O Seixo Branco. Antigo lugar de exhibición de axustizados.

Capela de San Gregorio. Posible lugar de cultos pagáns cristianizado.

A torre curuchada.

Baixo o sol da Toscana galega.

Capela dun dos varios pazos do pobo.

Segundo o guía, a grandiosidade dos balcóns reflicte a importancia da casa e familia de pertenza.

Os corredores eran o lugar onde se puña a secar o millo, unha característica propia desta zona.

Rúa e pazo onde se ubicou un cuartelillo na época da guerra civil española.

Unha das máis fermosas canellas da bisbarra.

A agua desta fonte provén dunha antiga fontela arcada, hoxe cuberta.

Un dos poucos petos de ánimas que existen na rexión e que poden ser os sucesores dos lares viais romanos.

Pedraría tradicional disposta de forma tal que alivie a carga da parede na lumieira da porta.

O pazo dos Salgado.



Arquitectura tradicional con cangos en vertical e revocado de canabarro.

Oliveira, vestixio da importancia que tivo este cultivo na antigüidade para esta bisbarra.

A fortaleza espuria.

Este tipo de encintado tivo a súa importancia noutros tempos na bisbarra rexiomontana.
Tamén se enfeitaba o lucido con pinturas de figuras animais e vexetais.

Figueira chumba, usada na comarca desde vai séculos, debeu ser traída das américas
pola íntima relación que tivo Monterrei co novo continente.

A labra deste cruceiro tamén relficte a importancia que tivo en tempos esta pequena vila.

No cemiterio vénsechevos tumbas que deixan clara a importancia do lugar.

Un haiga.

O arco da porta da igrexa acaba en bico por influenza do estilo manuelino portugués.

Esta casa posúe dúas columnas, unha delas fora levada para o museo arqueolóxico provincial
por ser un miliario romano de moita importancia ao estar repleto de textos e gravuras.

Enfeite en pedra para a colocación dalgún elemento descoñecido, a vella dona desta casa díxonos que sempre acordaba usárenno para colocar testos con plantas, áinda que o fin non debeu ser en exacto ise.

Segundo amosa este enorme correrdor semella ser que este veciño debía de ter moito millo que secar.

 

E a liverdade.