mércores, 5 de outubro de 2016

Tír na nÓg

Eis cá unha pasaxe ao Alén
onde moran as ialmas dos xustos,
o lugar eternamente verde,
Tír na nÓg
ou o cimo do Larouco,
e o vento asubiaba
cunha anterga cantiga
entre fragas e xanzás,
e os Celtas pregaban
a unha divindade esquencida,
enxergada entre néboas e mazás,
e no infindo
o arrecendo do océano
e o firmamento.
 




Sorbus aucuparia







Gentiana pneumonante

Celtic people







O lume é xente, grita.
Mira a auga, tamén é xente, a auga está viva.
O lume é xente forte.
O lume enfádase, na taiga ardeu moitos días, e cando se enfada, da medo.
A auga tamén da medo, e o vento cando se enfada.
O lume a auga e o vento son xente moi forte.

Dersú Uzalá

2 comentarios:

d:D´ dixo...

Cuándo lo vi, por sus formas, algunas singulares que con sus apéndices son inconfundibles, imaginé esa sierra Laurana que por guardián tiene más abajo la inconfundible deidad de la tierra que con su maza golpea y atrona sembrando la misma a que fecunda cuando viene en gana y la estación propicia.

Las fotos fantásticas y aunque el texto sea foráneo le cabe exacto pues gran traducto de que ese algo tiene en común exactamente eso y si cabe más posibilidad de serlo este invierno si a sus pies y falda los bosques cercanos han sido arrasados bajo batutas inconfesables de la estupidez humana de un loco o loca persona que en su sinrazón quemó aquello que para cuando viejos nos veamos estarán retoñando de nuevo ya algo crecidos.

Y es poco lo que queda, pero lo que nunca podrán desaparecer ni quitar serán esa terribles vistas por lo extensas, por lo bellas de quien habiendo subido contempla en persona lo que otros muchos tiempo ha hicieron en días de paz, de guerra, de labor o por gusto y ocio.

Una buenas fotos, algunas apaisadas describen un poco más lo que la vista abarca normalmente y se percibe a ambos lados.

Saúde e liverdade, meu :)´

Xosé Ramón Reigada dixo...

Oh Beato D'Arzádegos, muito obrigado pelas palavras, vémonos lá